2011 | hanging out in history | galerie pinsart
Exhibition 01.10 > 30.10 | 2011 @ Galerie Pinsart, Bruges
Duoshow with Koen Pattyn
Iedereen is schatplichtig. In het bijzonder wetenschappers en kunstenaars. Karien Deroo erkent deze schatplichtigheid volledig met de keuze van de titel van haar tentoonstelling.
Dagelijks struint ze het internet af op zoek naar schildertechnische kennis: oude methodes zoals de glaceertechniek waarbij lichte dunne transparante lagen verf bovenop mekaar worden gelegd en waarbij kleuren ontstaan die niet op het pallet worden gemaakt maar zich op het doek ontwikkelen.
Soms worden bepaalde lichte delen met witte verf ‘gehoogd’ of geaccentueerd. Op deze manier krijgt het beeld een diepte en doorschijnendheid die met een foto niet bereikt kan worden. Techniek is echter maar één aspect in haar traject.
Fragment uit het interview door Filip Strobbe:
Wanneer het beeld de kijker raakt en hem of haar doet rillen, ben ik daardoor bijna ontroerd want dat wil ik ook wel bereiken. Maar de associatie die mijn werk oproept en die de rilling veroorzaakt, speelt zich af in het hoofd van de kijker. De beelden die ik schilder, zetten hopelijk iets in beweging maar de gevoelens die ze losweken zijn niet noodzakelijk dezelfde als diegene die mij tot het werk hebben geïnspireerd.
Reeds drie jaar werkt Karien in stilte aan deze nieuwe verzameling schilderijen. Ze neemt haar tijd om haar techniek te verfijnen en te verrijken. Dit is de eerste tentoonstelling van deze periode uit haar schilderscarrière maar wel niet de eerste keer dat ze er mee in de openbaarheid komt. Haar werk werd geselecteerd voor de Saatchi Online Showdown. Er ligt een spannende tegenstelling tussen de oude technieken van de schilderkunst die ze gepassioneerd gebruikt en de mogelijkheden van de nieuwe media waarmee haar werk bekend wordt. Dat is misschien ook het unieke van haar werk.
Ondanks de eeuwenoude technieken is het onderwerp zeer actueel. Niet omdat het over de hedendaagse wereldproblemen gaat of zelfs niet omdat de personages soms moderne kleren dragen. Wel omdat het peilt in die oceaan van gedachten, dromen en zielenroerselen die eigen zijn aan de mens. Die oceaan wordt al lang bevaren door kunstenaars maar kan nooit volledig worden ontdekt en in kaart gebracht. Ik kijk nog eens naar het schilderij “humble” waarop een vrouw in een outfit van de jaren zestig de toeschouwer met een onbestemde blik aankijkt. Het doet me denken aan een zin van John Updike: “we kunnen de andere mens nooit echt kennen. In het beste geval zitten we er maar een beetje naast”.
