Recensie | De zoektocht naar expressie en abstractie
De zoektocht naar expressie en abstractie, over het werk van Karien Deroo
Posted by Frederic on TheArtCouch, 4 september 2016
Sinds ik met TheArtCouch een klein jaartje geleden het Belgische kunstlandschap herontdek, is het me opgevallen hoeveel kunstenaars zich op ‘latere leeftijd’ (of hoe zeg je nu zoiets?) volledig op de beoefening van kunst gaan toeleggen.
Weliswaar, ik heb er tot op heden te weinig ontmoet om algemene conclusies te trekken over hoe ze zich verhouden tot hun collega’s die van meet af aan hun artistieke carrière zijn gestart. Maar ik kamp alvast met een hardnekkig vooroordeel: is het niet zo dat kunstenaars die pas laat gevolg geven aan hun roeping in slechts enkele jaren een evolutie moeten doorstaan die jonge kunstenaars decennia zou kosten? Moeten ze niet de ‘verloren tijd’ in versneld tempo inhalen?
Ik ging onlangs een kijkje nemen in het atelier van Karien Deroo, wiens portretten me al een tijdlang fascineren. Karien is zich in 2008, na een carrière als grafisch ontwerper, volledig gaan toeleggen op schilderkunst. In 2011 had ze al haar eerste tentoonstelling bij Pinsart in Brugge, ze deed in 2012 mee aan de Canvascollectie (een werk van haar prijkt op de cover van de catalogus) en, ik sla er een aantal over, onlangs was haar werk nog te zien bij ‘t Zien in Mechelen.
Om haar techniek te perfectioneren kopieerde ze de eerste jaren het werk van oude meesters. Aan referenties geen gebrek, zo blijkt uit haar boekenkast. Boeken over Turner, Constable en Goya staan er zij aan zij met naslagwerken over Ilse D’Hollander en Richard Diebenkorn. Nieuwsgierigheid, zeker een kenmerk van goede kunstenaars. Check!
In haar eigen werk ging ze bij aanvang eerder realistisch te werk (soms met een surrealistisch kantje, zoals met haar man met een wolvenkop). Gaandeweg ging ze in haar portretten –en in zekere zin ook in haar landschappen- tegelijk op zoek naar meer expressie, als naar een hogere vorm van abstractie. Haar kleurpalet, oorspronkelijk rijk aan variatie, maakte ze soberder. Net als de Zweed Anders Zorn wil ze nu zo weinig mogelijk kleuren gebruiken. Haar schetsboek toont het alvast: Karien experimenteert continu met kleurcombinaties om tot genoeg variaties van dezelfde kleur te komen. Een soort expressieve soberheid nestelt zich in haar werk. Evolutie in haar artistieke denken? Check!
Wat me ook opvalt: wanneer Karien me doorheen de tientallen werken praat die her en der in haar atelier liggen, staat ze regelmatig stil bij werken waar ze nog iets aan wil veranderen, hoewel ze er vaak al af uitzien. Haar scherper wordende artistieke blik maakt haar kritischer voor haar vroegere werk. Iets van haar latere evolutie wil ze er nog in kwijt, en dit terwijl enkele van deze oudere werken reeds een geïnteresseerde koper vonden… Perfectionisme? Check!
Wat Karien zeker aantoont is dat je geen decennia nodig hebt om intrigerende, indringende kunst te maken!
Maar terug naar mijn vooroordeel: klopt het dat kunstenaars die later aan hun carrière beginnen in versneld tempo evolueren? De vraag is wellicht zinloos, elke kunstenaar zal zo zijn eigen tempo hebben. Maar wat het voorbeeld van Karien alvast aangeeft is dat deze evolutie sneller leidt tot een bepaalde rust, een zekere maturiteit in het werk. Het draagt een rijpheid die je zelden bij jongere kunstenaars zal aantreffen.
Meer werk van Karien Deroo vind je op haar website. Op een volgende tentoonstelling is het nog even wachten, maar blijf ons volgen om op de hoogte te blijven!